مذاکرات طالبان و واشنگتن؛ سناریوهای مورد انتظار

در این مقاله روند مذاکرات بین گروه طالبان و ایالات متحده آمریکا از سال ۲۰۰۸م، چگونگی توقف این روند بعد از مرگ بنیانگذار جنبش طالبان (ملا محمد عمر)، بیان عوامل وانگیزه های عدم پذیرش مذاکرۀ ایشان با حکومت افغانستان، و دیدبان های چندی که از آینده ی این مذاکرات انتظار میرود را بحث می شود.
مقدمه
بعد از سرنگونی حکومت طالبان توسط نیرو های آمریکای و متحدان اش در سال ۲۰۰۱ م، اتحادیۀ اروپا در باز کردن کانال های ارتباطی خود با طالبان شتافت، نمایندگان اتحادیه اروپا برای اولین بار در سال 2004م قادر به نشت با گروه طالبان شد. و این نشست به دنبال تماس مقامات ایالات متحده امریکا و بریتانیا با مقامات گروه طالبان به منظور اخذ نبض این گروه و شناخت موقف ایشان در رابطه به آنچه در افغانستان میگذرد بود.
و در نومبر سال ۲۰۰۸م «کای ایده» نمایندۀ دبیرکل سازمان ملل متحد در افغانستان، با مولوی عبد اللطیف منصور و سید محمد حقانی در دبی ملاقات نموده هر دو طرف در مورد پروسه صلح افغانستان بحث و گفتگو کردند. در مرحله دوم طیب آغا، به حیث نمایندۀ خاص ملا محمد عمر رهبر طالبان انتخاب شد. اما گرفتاری ملا عبد الغنی برادر در شهر کراچی سبب شد تا مذاکرات بین گروه طالبان و ایالات متحده آمریکا متوقف شود.
پس از به قدرت رسیدن بارک اوباما به حیث رئیس جمهور ایالات متحدۀ امریکا در سال ۲۰۰۸م، پی برد تاز مانی که جنگ نیرو های امریکایی و متحدانش با گروه طالبان در صورت تحت رهبری مؤسس این گروه ادامه یابد نمی شود که از نشست با این گروه فرار کرد. برای اولین بار در ۲۸ نومبر سال ۲۰۱۰م مقامات آمریکایی با نمایندگان گروه طالبان با حضور شخصیت های از قطر و آلمان در شهر میونیخ آلمان، گفتگو نموده اند. و این نشست که بر اساس منابع افغانی به مدت ۱۱ ساعت ادامه یافت، به حس نبض بین طرفین، امریکا و طالبان تعبیر شد.
پس از آن واشنگتن به شتاب خواست با طالبان در دوحه پایتخت قطر دیدار وگفتگو نماید. و در ۱۵ فبروری ۲۰۱۱م برای بار دوم باهم نشست نمودند که درین نشست طیب آغا مدیر سابق دفتر ملا محمد عمر و ملا عبد السلام سفیر سابق طالبان در پاکستان، از گروه طالبان نمایندگی میکردند. یک منبع افغانی به الجزیرة گفته است که دیدارهای اولی مقدماتی بودند در پی آن ملاقات سوم طرفین با حضور ملا عبد السلام ضعیف و مقامات آمریکایی در دوحه در ماه جولای سال ۲۰۱۱م، صورت گرفت، در پی آن گروه طالبان خواستار افتتاح دفتر سیاسی خویش در دوحه، رهای زندانایان این گروه از زندان گوانتانامو و بیرون کردن نام رهبران ایشان از لیست سیاه امریکا شدند و در مقابل سربار امریکایی به نام «سیرگنت بار برگدال» که در ۳۰ ماه جون سال ۲۰۰۹م بعد از ناپدید شدن از پادگان ارتش، در ولایت جنوب شرقی پکتیا که وی را گروه طالبان دستگیر کرده بودند آزاد خواهند کرد. و او تنها سرباز امریکایی است که در جنگ ۱۸ سالۀ واشنطن در افغانستان، بازداشت شده است.
بعد از آن به گروه طالبان اجازه داده شد تا در دوحه پایتخت قطر دفتر باز کنند. و “مارک گروسمان” فرستاده وقت آمریکا به افغانستان قادر شد تا هر یک؛ ترکیه و سعودی را متقاعد کند که مذاکره با طالبان یک پروژهء افغانی بوده و هدف آن برقراری صلح در افغانستان می باشد. و دولت های منطقه را بخاطر روند صلح و ختم جنگ فراخواند، گروسمان با ایران نیز به صورت غیرمستقیم بمنظور دستیابی حمایت از مذاکرات صلح در افغانستان تماس بر قرار کرد.
و طرفین گفتگو برای ختم جنگ شرایط خویش را مطرح نمودند. و طالبان همواره به جدول زمانی خروج نیرو های آمریکایی از افغانستان، رهایی حدود ۲۰ تن از رهبران این گروه که ۵ تن شان در زندان گوانتانامو می باشند که بعد از سرنگونی حکومت شان در سال ۲۰۰۱م دستگیر شده اند و اخراج اسمای عدۀ از رهبران طالبان از لیست سیاه آمریکا تاکید کرده اند. البته دولت افغانستان به ریاست حامد کرزی و شورای عالی صلح از جریان مذاکرات مونیخ و دوحه با خبر بودند.
مذاکراتی به همکاری پاکستان
در یک زمان متفاوت و کاملا محرمانه دولت اشرف غنی و گروه طالبان در جولای سال ۲۰۱۶ در شهر مری پاکستان فقط برای یکبار مذاکره نمودند. اما به زودی بعد از نشر خبر وفات رهبر طالبان (ملا محمد عمر)، دور دوم مذاکرات که قرار بود در جولای همان سال برگزار گردد، لغو شد و روند خونین تر گردیده عملیات طالبان علیه نیرو های افغان و نیرو های خارجی شدت گرفت.
داکتر اکرم خپلواک دبیر شورای عالی صلح اظهار داشته است که مذاکرات سال ۲۰۱۶م بین حاجی دین محمد نمایندۀ حکومت افغانستان و عناصری از گروه طالبان انجام یافت، این عناصر از موقف رسمی طالبان نمی کردند، بلکه به اثر فشار پاکستان انجام یافت و در آن اشخاصی اشتراک کرده بودند که موقف رسمی طالبان را تمثیل نمی کردند، بنابرین از ادامۀ نشست های بعدی تضمین نمی کرد.
طالبان و دیدار از چین و کشور های دیگر
دید و وادیدها بین نمایندگان طالبان و چین در ۳۰ جولای ۲۰۱۶ آغاز شد. و نمایندگان گروه طالبان در سال ۲۰۱۶م از شهر پیکین پایتخت کشور چین دیدن کردند و با مقامات چینی در رابطه به وضعیت افغانستان و صلح با حکومت این کشور گفتگو نموده اند و گفتند که آنها: برای رسیدن به صلح سیاسی در وقت نزدیک تا حد امکان با تمام جناح ها در افغانستان به حمایت هایشان ادامه میدهند.
یک منبع از شورای عالی صلح افغانستان می گوید که این تنها ملاقات گروه طالبان با مقامات چینی نبوده زیرا مقامات چینی در جریان سال ۲۰۱۸ چندین بار با نمایندگان طالبان دیدار داشته اند. و در نصف از ماه جون ۲۰۱۸ م و دولت افغانستان و گروه طالبان برای یک آتش بس سه روزه به مناسبت روزه عید فطر اتفاق نمودند. و شاید این اولین آتش بس موقت کامیاب در تاریخ جنگ های اخیر افغانستان بوده است که بیانگر نقش واضح و روشن چین نسبت به جهات دیگر می باشد. و نمایندگان طالبان از کشورهای اندونیزیا و ازبکستان نیز دیدار نموده با مقامات این کشور ها درمورد موقف گروه طالبان از صلح با دولت افغانستان گفتگو نمودند.
نشست ابوظبی
پس از دو نشست حد اقل در دوحه، ابو ظبی نیز در مذاکرات داخل شد. در دیسمبر۲۰۱۸م تیم مذاکره کنندۀ طالبان به ریاست شیر محمد عباس ستانکزی با زلمی خلیلزاد نمایندۀ خاص آمریکا برای ختم جنگ بین طرفین به مدت دو روز مذاکره نمودند. و هر دو طرف برای از سرگیری و تکمیل مذاکرات شان در ابو ظبی یا ریاض با هم وعده گذاشتند. اما پس از آن که طالبان تهدید کردند که با واشنگتن مذاکرات را متوقف کند، این وضعیت را ادامه داد، اگر آن را به عنوان “فشار” بر آن برای تغییر مسیر و دستور کار جلسات با واشنگتن ادامه داد و در بیانیه ای از جنبش گفت: “تنها اشاره به گفتگو، دفتر سیاسی طالبان در دوحه است. و هر کشوری که می خواهد در یافتن راه حلی برای مسئله افغانستان برای بر قراری ارتباط با دفتر دوحه شرکت کند. بیانیه کشورهایی را که طالبان بر این باورند که می خواهند از مذاکرات استفاده کنند تا تصویر خود را رها کنند، راه می دهد.
ولی قضیه زمانی جهت دیگری را اختیار کرد که حرکت تهدید کردند اگر، به تعبیر آنها، فشار هایی که جهت تغییر مسیر و اجندای مذاکرات صورت گیرد، جریان گفتگو ها با امریکار متوقف خواهند ساخت. در بیانیۀ که از سوی حرکت طالبان صدر گردید، آمده بود که: «یگانه مرجع گفتگو ها همانا دفتر سیاسی طالبان در دوحه می باشد و هر کشوری که می خواهد در ایجاد حل قضیۀ افغانی مشارکت داشته باشد، بای با دفتر طالبان در دوحه داخل تماس گردد» این بیانیه راه مداخلۀ کشور هایی قطع کرد که، به باور طالبان، می خواهد با استفاده ازین گفتگوها بر چهرۀ حقیقی خویش پرده اندازد.
گفتگو های رسمی دوحه
در هفته دوم فبروری سال ۲۰۱۹م نشست پنجم مذاکرات بین طالبان و واشنطن با حضور معاون سیاسی گروه طالبان ملا عبد الغنی برادر به میزبانی دوحه پایتخت قطر برگزار گردید. زمانیکه رئیس جمهور ترمپ در سال ۲۰۱۸م برای آغاز گفتگو ها بین طالبان و ایالات متحده، چراغ سبز نشان داد، توقع نمی رفت که مسئله تا اینجا برسد. طوریکه نشست طرفین در دوحه روزها را در بر گرفت. و زلمی خلیلزاد به عنوان فرستاده رئیس جمهور آمریکا به افغانستان انتخاب شد. برای خلیلزاد وقت کافی داده شد تا گروه همراه خود را از بین کارشناسان که شامل نمایندگانی از سازمان استخبارات مرکزی نیز می شد، تشکیل دهد، علاوتا همکاری پنتاگون را نیز بدست آورد که اخیراً موقفش در رابطه با افغانستان تغییر داده بود. چون پنتاگون تا سال 2018 عملیات نظامی علیه طالبان را بر داخل شدن در گفتگو با آنها ترجیج می داد خلیلزاد برای تشکیل جمع از کارشناسان متشکل از سازمان استخباراتی ایالات متحدهء امریکا و همکاری از پنتاگون را که اخیرا موقفش را نسبت به افغانستان تغییر داده است، حتی که سال 2018م عملیات علیه گروه طالبان را نسبت به مشارکت در مذاکرات صلح ترجیح میداد.
خلیل زاد به یک دستاورد ظاهرا غیرمنتظره نزدیک شده و او دور پنجم مذاکرات خود با طالبان را در 16 روز متوالی در دوحه ادامه داد. مذاکره کنندگان ایالات متحده و طالبان در نظر داشتند که آنها در طول مذاکرات پیشرفت قابل توجهی داشته اند و در مورد تعیین یک برنامه زمانی برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و ارائه طالبان با تضمین عدم استفاده از قلمرو افغانستان علیه دیگران بحث کرده اند.
خلیلزاد بعد از بازگشت از دوحه به قصد اطلاع دهی به «مایک پومپیوِ« وزیر خارجه ایالات متحدۀ امریکا در مورد آخرین پیشرفت ها از پروسه در تویترش گفت: در پروسۀ صلح باید روی چهار مسئله توافق شود، و آنها: ضمانت های میارزه با تروریزم، خروج نیروهای ایالات متحده، آغاز گفتگو های مستقیم بین دولت افغانستان و طالبان و یک آتش بس جامع می باشند. وی افزود که وضعیت بهبود یافته و تمام احزاب خواستار پایان دادن جنگ می باشند، و انتظار می رود در دور ششم مذاکرات در دوحه پایتخت قطر، پیرامون آتش بس و گفتگوی مستقیم با حکومت افغانستان گفتگو صورت بگیرد.
موقف دولت افغانستان و احزاب سیاسی در مورد صلح با طالبان
گفتگو ها بین طالبان و ایالات متحده آمریکا با وجود اختلافات سیاسی و قومی توجه افغان ها را به خود جلب کرده است. و افغان ها معتقد اند که این بار واشنطن در رسیدن به یک راه حل با طالبان جدی است، بنابرین نشست با آنها در دوحه را پذیرفتند.
اشرف غنی رئیس جمهور در کنفرانسی که تحت عنوان «عملیۀ صلح» در کابل در ماه مارچ ۲۰۱۸م برگزار گردید، پشنهاد که گروه طالبان را به عنوان یک حزب سیاسی بشناسد و برای پایان جنگ ۱۸ ساله باید پیش از مذاکرات صلح، آتش بس اعلام شود. رئیس جمهور گفت: ما این پیشنهاد را بدون کدام پیش شرطی برای رسیدن به صلح دائمی در کشور پیش می کنیم.
اما کارشناسان به این باور اند که رئیس جمهور غنی در کنفرانس ها چنین می گوید اما طرح هایش را نسبت به صلح، در عمل تحقق نمی بخشد و این مصوبات فقط روی کاغذ باقی میماند. و نقش واشنطن را به دیدۀ شک مینگرد طوریکه مشاور امنیتی ملی در واشنطن به تاریخ ۱۴ مارچ ۲۰۱۹م به رسانه ها گفت خلیلزاد در خلال گفتگوهایش در دوحه، حکومت افغانستان را به حاشیه کشانیده خودش برای تشکیل یک حکومت مؤقت کوشش می کند.
اما کارشناسان به این نظرند که رئیس جمهور غنی سخنانش را در آن کنفرانس گفت، ولی در راستای تحقق وعده هایی که به حیث اقدام حسن نیت در راه صلح تقدیم کرده بود، گامی برنداشت و پروسۀ را که طرح کرده بود، فقط سیاهی روی کاغذ باقی ماند. غنی به نقش واشنگتن به دیده شک و تردید می نگرد، چنانچه مشاور امنیت ملی او دکتور حمدالله محب در گفتگویی با خبرنگاران در واشنطنن به تاریخ 14 مارچ 2019 اظهار داشت که خلیل زاد در تلاشهای کنونی خود در دوحه، حکومت افغانی را به حاشیه برده و به خاطر تشکیل یک حکومت مؤقت تلاش می نماید.

محب در بخشی از سخنانش تصریح نمود که در عقب روند گفتگوهای صلح اهداف شخصی وجود دارد ازین جهت معلومات کافی درین عرصه موجود نیست. و ادعا کرد که در روند گفتگوها بین طالبان و ایالات متحده آمریکا شفافیتی وجود ندارد.
رئیس اجرائیه داکتر عبد الله عبدالله، موقف گروه طالبان مبتنی بر عدم پذیرش آغاز گفتگو با حکومت افغانستان را مانع جدی پیش روی پروسه صلح میداند و از جناحهای مختلف در افغانستان می خواهد که نقش حکومت در پروسه صلح را جدی بگیرند زیرا بدون حکومت امکان ندارد که این کوشش ها به نتیجۀ برسند.
دکتر عمر زاخیلوال، سفیر سابق افغانستان در پاکستان، معتقد است که فرصتی برای صلح در افغانستان وجود دارد چون واشنطن قرار به ترک کشور گذاشته و طالبان جنگ در کشور را نیز در موجودیت نیرو های آمریکایی و خارجی توجیه می کنند. و گفتگو های فعلی در مورد خروج نیروها می باشند نه در مورد صلح، و واشنطن باید زمینۀ صلح و استقرار در کشور را مهیا بسازد. زاخیلوال می افزاید که سفیر خلیلزاد به تمام آنچه که در افغانستان می گذرد آگاه بوده و میداند که افغان ها و همسایه ها به پروسۀ صلح در افغانستان چگونه می نگرند.
زاخیلوال معتقد است که بین حکومت افعانستان و رهبران سیاسی بی اعتمادیی وجود دارد، لذا باید گروه طالبان اطمینان بدهند که آنها نمیخواهند قدرت را به حالت قبل از حادثۀ ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱م بر گردانند. و اینکه طالبان با پیوستن به قدرت عدالت و آزادی دیگران را بر قرار میکنند.
اکرم خپلواک دبیر سابق شورای عالی صلح می گوید: مردم افغانستان با وجود اختلافات قومی و سیاسی خواهان صلح با گروه طالبان می باشند و اما در مورد نوع تکس که، آن را مردم افغانستان می پردازند اختلاف نظر دارند، با وجود نگرانی نزد عدۀ از گروه ها از برگشت گروه طالبان نسبت به موقف ایشان به حقوق زن، تعلیم دختران و اقلیت ها، پروسه صلح با طالبان را از اساس رد نمی کنند. بناء گروه طالبان تا میتوانند بعد از ختم دور پنجم مذاکرات شان در دوحه نامه های اطمینانی برای مردم افغانستان بفرستند.
زلمی خلیلزاد فرستادۀ خاص ایالات متحدۀ آمریکا در افغانستان با نمایندگان جامعه مدنی، احزاب سیاسی و علمای دین، ملاقات های را انجام داده با آنها در مورد پروسۀ صلح با طالبان بحث گفتگو نموده است. و خلیلزاد نتیجه گیری کرد که تمام جناحها خواهان پایان جنگ هستند و در صفحۀ تویترش نوشت: علی رغم دشواری های موجود در پیش روی صلح مگر تمام امور در مسیر درست روان است وما گامهای مهمی را درین عرصه برداشت ایم.
آیندۀ پروسۀ صلح چگونه است؟
رئیس جمهور غنی از سال ۲۰۱۶م به این سو برای رسیدن به صلح با گروه طالبان در چوکات طرح خودش، تلاش کرد ولی در تطبیق آن ناکام ماند. دلیل موفق نشدن وی در طرح صلح اش نیز اعتماد بر پاکستان مبنی بر حاضر نمودن طالبان برای گفتگو با حکومت افغانستان بوده است. رئیس جمهور افغانستان بر این باور است که پاکستان می تواند به جنگ در افغانستان پایان دهد زیرا در پشت طالبان قرار دارد و از آنان حمایت می کند و تا زمانیکه افغانستان را به رسمیت نشناسد و به جاه طلبی خود برای مجبور کردن همسایه خویش از طریق خشونت ادامه بدهد درین صورت هیچگونه توافقی ممکن نمی باشد. هیچ کسی انکار نمی کند که رهبران طالبان در پاکستان زندگی می کند، مگر طالبان دیدار با هر جناحی را در پاکستان همواره رد کرده اند، البته این مسئله موقف شان را توجیه می کند.
تعیین زلمی خلیلزاد به حیث نمایندۀ امریکا در افغانستان بر این معنی است که آمریکا می خواهد از مرداب افغانستان خارج شود.
یک وزیر سابق می گوید: دوسیه صلح در دفتر رئیس جمهور غنی بدون اینکه پیشرفت درین مورد دیده شود همه چیز به پایان می رسد و با وجود تنازلات زیاد وی طالبان نشست با اورا قبول نکردند. و وزیر می افزاید که واشنطن و اتحادیۀ اروپا اورا به عنوان یک موانع در گفتگو های صلح می بینند. خلیلزاد که نسبت به هر مقام دیگری آمریکای از امور افغانستان آگاه است و ارتباط خوبی با گروه های سیاسی درین کشور دارد، تاکید می کند که واشنطن می خواهد قضیۀ افغانستان را حل کند. و از جنوری 2019م و خلیلزاد حد اقل چهار دور رسمی را برای رسیدن به حل در قضیۀ افغانستان با مقامات طالبان انجام داده است.
پیشرفت های سریع در جریان دوری اخیری مذاکرات در دوحه، رئیس جمهور افغانستان و رهبران احزاب را بر انگیخت. واشنگتن قرار بود گفت و گو های خود با طالبان را آغاز کند و دولت افغانستان را بخشی اصلی این مذاکرات قرار بدهد، اما دوام عدم پذیرش طالبان باعث نا امیدی در دولت افغانستان شده است.
علی رغم اینکه خلیلزاد و گروه طالبان هر دو از پیشرفت در مذاکرات سخن می گویند ولی در رابطه به آغاز مذاکره مستقیم میان گروه طالبان و حکومت افغانستان تصویری روشنی وجود ندارد.
انتظار می رود که ششمین دور مذاکرات بین طالبان وزلمی خلیلزاد فرستادۀ خاص امریکا در افغانستان در ماه جاری در دوحه برگزار شود. بر بنیاد منابعی از دولت افغانستان خلیلزاد کوشش می کند که موافقت گروه طالبان را به نشست با حکومت افغانستان و اعلان آتش بس در کشور را جلب کند، و امکان دارد که در این دور در مورد سناریو های زیر بحث صورت گیرد:
1- تاخیری انتخابات ریاست جمهوری و تشکیل حکومت مؤقت: به تاریخ ۲۲ مه ۲۰۱۹م مدت ریاست جمهوری محمد اشرف غنی به انتها می رسد و دولت تا حالا در تقویم برگذاری انتخابات دو بار تاخیر آورده است، رئیس جمهور غنی به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به وقت معین آن(در سپتمبر۲۰۱۹) اصرار دارد و نامزدان انتخابات ریاست جمهوری خواستار برکناری رئیس جمهوری غنی از قدرت و تشکیل حکومت مؤقت هستند. ایالات متحدۀ امریکا فعلا نیز به انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان اولویت نداده بر مذاکرات با طالبان تاکید دارد، و واشنطن از بحران سیاسی احتمالی بعد از انتخابات که بدون مصالحه با طالبان در پایان دادن جنگ کمکی نمی کند خوف دارد، و گروه طالبان به طور رسمی خواستار ایجاد یک دولت مؤقت نشده اند اما منابع نزدیک به آنها می گوید: که گروه طالبان تشکیل حکومت مؤقت را می خواهند. درین مورد اختلافات بین واشنطن، گروه طالبان و احزاب سیاسی وجود دارد که طالبان مدت جکومت مؤقت را از ۳ الی ۵ سال، احزاب سیاسی افغانستان از ۶ ماه تا یک سال و ایالات متحدۀ آمریکا مدت حکومت مؤقت را از دو الی دو ونیم سال میخواهند.

2- آتش بس: رئیس جمهور اشرف غنی سال گذشته برای سه روز به نسبت روزهای عید فطر بعد از موافقت گروه طالبان آتش بس اعلان نمود و گروه طالبان مشخص نمودند که عملیات ایشان علیه نیروهای خارجی ادامه میدهند، و این اولین آتش بس بعد از سال 2001م بود رئیس جمهور غنی این تجربه را بی سابقه توصیف نموده برای افغانها در چهار دهه گذشته بی مانند خواند.
و رئیس جمهور این آتش بس را یک تجربه خاص و نا تکرار شده در چهار دهه جنگ های گذشته توصیف کرد. سپس مردم افغانستان این عمل را یک پیشرفت دانسته استقبال کردند. وامروز زلمی خلیلزاد آتش بس میان حکومت افغانستان و طالبان را یک امر ضروری برای زمینه سازی گفتگو های مستقیم میداند. بربنیاد یک منبع از حکومت افغانستان، خلیلزاد در مرحله ششم گفتگوی خویش با طالبان روی موضوعات آتش بس با حکومت افغانستان، مذاکره مستقیم با حکومت وحدت ملی و تعیین وقت آتش بس از شش ماه تا دو سال بحث و مذاکره می کند. درین باره گروه طالبان می گویند وقتی که نیرو های آمریکای به خارج شدن شروع کردند آنوقت امکان دارد آتش بس در افغانستان اعلام شود. اما طرف امریکایی خواهان آتش بس قبل از خروج امریکاییان هستند و تاکید می کنند که مدت آن از دو سال کمتر نباشد.
۳- خروج نیروهای امریکایی از افغانستان
خروج نیروهای امریکای از افغانستان موضوع اساسی مورد بحث گروه طالبان می باشد و اما اختلاف نظرهای وجود دارد، طوریکه عده ی از کارشناسان افغان معتقدند که مذاکرات فعلی صلح فقط بر خروج نیروهای امریکایی تاکید دارد. و مقامات ناتو می گویند: ماموریت زلمی خلیلزاد مذاکرات در مورد صلح است نه خروج نیروهای امریکای از افغانستان. نقشه راهی که از یک منبع حکومتی افغانسان به دست محقق قرار گرفته است چنین می گوید : ایالات متحده ی امریکا خروج نیروهایش را در جریان سه سال از افغانستان میخواهد اما طالبان این عرض را قبول ندارند و می گویند که باید تمام نیرو های امریکای در خلال چند ماه خارج شوند.
نتیجه گیری
مذاکرات مستقیم بین طالبان و ایالات متحده ی امریکا پیشرفت های در مسیر صلح افغانستان داشته است، مردم افغانستان و احزاب سیاسی کوشش های ادارۀ امریکای به دیده ی نیک مینگرند اما حکومت افغانستان به ریاست محمد اشرف غنی، آنچه که بین طالبان و دولت امریکای میگذرد را به دیده ی شک میبیند، و دولت افغانستان خلیلزاد را به هاشیه رانی حکومت وحدت ملی در مذاکرات صلح و کوشش به تشکیل حکومت موقت متهم می کند.
طوریکه رقابت های قوی منطقه ی فرصت های گفتگو بین گروهای داخل افغانستان را بند ساخته است. و آن را به طالبان و ایالات متحده محدود گردادنده که بیانگر مشکل بودن مرحله بعدی است، حتی اگر مذاکرات به اهداف مورد نظر هم دست یابد. پایان

منبع: الجزیرة (حمید الله محمد شاه)
برگردان: امین الله ذاکری