بیان مجلس كوالالمپور در مورد فاجعۀ فراگیر کرونا
از سازمان همکاری اسلامی و جامعۀ کشورهای عربی می خواهیم که مسئولیت خود را در راستای حفاظت از ملت های عربی و اسلامی به دوش بگیرند.
ترجمه از عربی: مؤمن حکیمی
16 شعبان 1441هـ مطابق 09 اپریل 2020م
دارالانشای عمومی انجمن کوالالمپور روز پنج شنبه، 16 شعبان 1441هـ مطابق 09 اپریل، طی دو هفتۀ که گذشت بعد از اعلان ممنوعیت های صحی، برای بار دوم از طریق وسایل ارتباط جمعی، باهم جمع شدند تا در مورد چگونگی تدویر برنامه های این انجمن وفق تغییرات جهانی، که در اثر انتشار ویروس کورونا ( covid-19 ) به وجود آمده، با هم بحث کنند. به مناسب گذشت صد روز از اولین اعلان این وباء بیانیۀ ذیل را به نشر می رساند.
از صد روز به این طرف تمام جهان تحت فشار بحران و فاجعۀ بی سابقۀ رنج می کشد که وبای کرونا کووید 19 بر همگان طاری ساخته است. در نتیجۀ این فاجعه نصف ساکنان این کوکب خاکی مجبور شده اند که در خانه ها و شفاخانه محبوس شوند، و تمام جهان در خوف و حشت بسر برده و این توان را از دست داده که معرکه را با این دشمن به نفع خود خاتمه دهد، دشمن درندۀ که از تمام حدود و سرحدات عبور کرده و بشریت را با خسارت های بزرگی در ارواح و ارزاق شان مواجه ساخته است.
این حالت یکبار دیگر عظمت آفریدگار مالک الملک، خدای عزیز، جبار، متکبر و قاهر بر بندگانش را ظاهرمی سازد. پرودگارا! پاکی و عظمت خاص توست، ما قدر و بزرگی ترا آن چنان که لازم است ندانستیم…
از الله بخشایندۀ مهربان خواستار مغفرت، رحمت و لطف برای همۀ مسلمانان و همۀ انسان ها هستیم.
حقائقی که آشکار شد
این مصیب فاجعه آمیز حقایق بزرگی را آشکار ساخت که باید مورد تدبر و تفکر قرار گیرد؛ از آن جمله:
فروریزی نظام صحی در اکثر کشور ها و در رأس آن کشور های ثروتمند و پیشرفته، توقف اکثر سازمان های جهانی، داخل شدن شمار بزرگی انسان ها در دایرۀ فقر و احتیاج… این حالت دال برین است که ارگان های رشد اقتصادی در نظام اقتصادی و اجتماعی امروزی مصروف رشد میزان اقتصادی به حساب رشد بشری و خدمات اجتماع انسانی بوده است، امری که در حقیقت میزان و تهداب رشد و پیشرفت حقیقی بشر و استقرار جهان شمرده می شود.
آشکار شدن عجز و ناتوانی سازمان های بین المللی و منطقه ای که در مقابله با کورونا میدان را رها کرده و مخفی شدند. این سازمان ها نه توان تقدیم راه حل هایی را داشتند و نه به کشور ها و ملت های ضعیف جهان کمک هایی را تقدیم کردند و نه هم قادر به این شد که میکانیزم بین المللی را برای تنسیق و همکاری بین کشور ها ایجاد و به حرکت آورند. این حالت نشان می دهد که این سازمان ها گرفتار بحران ساختاری و تصوری می باشد که تا ریشه در آن جای گرفته است.
سازمان های منطقوی و اسلامی زیادی و در رأس آن سازمان همکاری اسلامی مستثنی ازین عجز و ناتوانی نبودند، چون از همان ابتداء صحنه را ترک کرده و هیچ اقدامی در جهت تعاون بین اعضای این سازمان و جلوگیری انتشار وبای کرونا انجام ندادند. علی الرغم این که امت اسلامی سرشار از ارزش های دینی و اخلاقی است که مسلمانان را به سوی همکاری، تعاون، دستگیری و تقوا فرا می خواند. و از امکانات مادی وافری برخوردارند و می تواند لوازم وقایه، معاینات، علاج و پرستاری در حالت ناتوانی و ممنوعیت خانگی را تهیه و تقدیم کند.
بروز اقدامات و عملکرد هایی که از انحطاط اخلاقی و فروریزی ارزش های اخلاقی در کشور های متعدد سخن می گوید. مانند گوشه گیری و خود داری از تقدیم کمک ها و دستگیری باهمی، چنانچه بین کشور های اروپایی واقع شد، چپاول و دزدی آشکار وسایل طبی و محموله های غذایی ، قربان کردن بزرگسالان و عدم تقدیم خدمات صحی در اطاق مراقبت های جدی برای آنها و امثال آن.
در مقابل این حالت، می بینیم که مظاهر انسانی، اخلاقی و تضامنی بزرگی در سطح ملت ها آشکار گردید و اطباء و فعالان بخش صحی، تعدادی از سازمان های مجتمع مدنی، و فعالان موسسات حکومتی و مردمی فداکاری ها و قهرمانی بی سابقۀ در مقابله با کورونا از خود نشان دادند.
ظهور شکاف های عمیق در نظام جهانی کنونی که بر منطق زور، کشمکش، اکراه و خودخواهی استوار است. این حالت باعث شد که ملت هارا در مقابل از هم دور سازد، در حالی که باید به خاطر مقابله با این دشمن مشترک باهم نزدیک می شدند. این حالت باعث ابراز شکوک و شبهات در مورد مصدر ویروس کرونا، اسباب انتشار آن، در مستوای ملت ها و دولت ها گردید و هر روز دامنۀ این شکوک وسیع تر می شود.
بحران کرونا ناتوانی و خلل بزرگی را آشکار ساخت که در نظام سرمایه داری وجود دارد، نظامی که بر اساس فردگرایی لیبرالیزم و بر خود خواهی، انانیت و هیمنۀ قدرتمندان استوار است و هدف آن تراکم منفعت بیشتر مادی و قرار دادن سرمایه در دست تعداد اندکی به حساب انسانیت و محیط زندگی انسان است. بدون این که توجهی به ارزش های متعالی انسانی مانند عدالت، همکاری، تعاون، کرامت انسانی و… داشته باشد. این نظام سبب ایجاد خلل بزرگی در کائنات گردیده و بشریت را گرفتار مصائب زیادی کرده و خسایر بزرگی را متوجه انسان ها ساخته است که به مراتب خطرناک تر از وبای کنونی است مانند فقر، جهل، جنگ ، فتنه، جرایم سازمان یافته، ترور، قاچاق انسان، قاچاق مواد مخدره، فروش سلاح … که در سراسر قاره ها صورت میگیرد.
فراخوان جهانی
به هدف سهمگیری در معالجۀ وضعیت کنونی و حفاظت بشر در بحران دیگر، مجلس کوالالمپور، همه کشور ها، سازمان های بین المللی و منطقوی و قوت های جامعهء مدنی را به سوی نکات ذیل فرا می خواند:
- اولویت دادن به انسان در مقابله با کرونا، به خصوص در مناطقی که بیشتر از همه محتاج و نیازمند مساعدت هستند و اولویت دادن به اقشار ضعیف جامعه مانند پناهندگان، زندانیان، بزرگسالان و بیماران.
- همکاری عاجل بین المللی به خاطر بلند بردن مستوای خدمات صحی در بخش های وقایه، تشخیص فوری و عاجل و علاج در مراحل مختلف بیماری. همچنان در سطح تولید لوازم صحی و شریک ساختن تجارب کامیاب در میدان مقابله با وباء کرونا و در بخش تحقیقات و یافتن واکسین و علاج مناسب و تهیۀ بودجۀ لازم برای این همکاری ها.
- کفالت و دستگیری در برابر آثاری که در نتیجۀ ممنوعیت های صحی و توقف موسسات اقتصادی بالای انسان های ناتوان طاری می شود و تهیۀ مواد لازم برای زندگی و حمایت از حیات و کرامت انسان ها.
- رفتن به سوی تشکلات اقتصادی بدیل که در قدم اول به انسان و طبیعت اهتمام داشته و متکی بر رشد مستمر، سیاست همبستگی، مشارکت در رشد اقتصادی و ابعاد اجتماعی تضامنی در عملیۀ اقتصادی بوده و سیاست منفعت، خود خواهی و حرص و آز را کنار بزند و کشمکش وحشیانه بر بازار و منابع اقتصادی را پایان بخشند.
- رفتن به سوی اصلاحات عمیق و بنیادی در سازمانهای بین المللی و تشکیل نظام جدید جهانی که بر اساس مشارکت، گفتگو، شفافیت و تعاون اعمار گردیده ابعاد انسانی بر حق را در نظر بگیرد و رقابت بر مبنای «فایده برای همگان» را تضمین کند و منظومۀ جدیدی را ایجاد نماید که همۀ ملت ها عضویت آنرا داشته و تعامل آن با همه عادلانه باشد؛ به شمول کشورهای اسلامی.
- حمایت افراد ملکی از آثار جنگ، تحریم ، ارتکاب جرائم، استعمال اسلحۀ کشتار جمعی، سلاح اتومی، بیولوژیکی و کیمیاوی و حمایت ملت ها از محاصره و مجازات های اقتصادی، به خصوص در شرایطی که وباء همه گیر شده است. و تشکیل کمیسیونی بین المللی مستقل به خاطر تحقیق و دریافت مصدر وباء و علت انتشار آن.
- از سازمان همکاری اسلامی و جامعۀ کشورهای عربی می خواهیم که مسئولیت خود را در راستای حفاظت از ملت های عربی و اسلامی به دوش بگیرند، و اقداماتی را به هدف کاهش آثار منفی صحی و اقتصادی وباء کورونا در بین کشور های عربی و اسلامی آغاز کنند، به خصوص در کشور های نیازمند. این سازمان ها باید مسئولیت خود را در مقابل ملت فلسطین که تحت محاصره و اشغال به سر می برند، نیز اداء نمایند.
- ملت ها و حکومت های عربی و اسلامی باید حالت وباء و آثار آن را تحت مطالعه قرار داده و به هدف ساختن واقعیت سیاسی، اقتصادی و تمدنی جدید به حرکت شوند. تا امت اسلامی را بعد از ختم کورونا در وضعیت بهتر قرار دهند.
- کشور های شرکت کننده در اجتماع سران مجلس کوالالمپور باید درین میدان پیشتاز گردیده و نمونۀ موفق در وحدت و تعاون بر ضد وباء را تقدیم نمایند و برای آینده ها آمادگی کامل داشته باشند تا نمونه و مثالی خوب برای سایر جهان اسلام قرار گیرند.
- حکومت ها باید فضای آزاد و اعطای حریت ها را از مهم ترین وسایلی بدانند که در بخش تعاون بین شهروندان مساعدت می کند و پیشتیبانی ملت ها از تلاش های حکومتی از خلال شبکه های سازمان های مجتمع مدنی، می تواند قوی ترین عامل در امر موفقیت مبارزه با کورونا و آثار اقتصادی، روانی و اجتماعی آن باشد.
- التزام شهروندان در هر منطقه به ممنوعیت صحی، دوری گزیدن از اجتماعات به صورت موقت، قاطعیت در استعمال وسایل وقایه و سلامت در خارج شدن اضطراری از مکان ممنوعیت صحی.